Η καταστροφή, όπως την προέβλεψε ο Π. Κονδύλης

«Στις συνθήκες της διαμορφούμενης εγχώριας (εξαμβλωματικής) μαζικής δημοκρατίας δεν αρκούσε πια ο διορισμός των «ημετέρων», των οποίων η ανέχεια τους έκανε να αισθάνονται ευγνωμοσύνη για την εύνοια. Εκτός από τον διορισμό, εκτός από τη δανειοδότηση, εκτός από τη μεσολάβηση, το πελατειακό παιγνίδι έπρεπε τώρα να παιχτεί σε επίπεδο όχι μόνο «κλάδων», αλλά και «μαζών», στο επίπεδο ψευδοϊδεολογικής δημαγωγίας με την αρωγή των νεοφανών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ο λαϊκισμός, ο οποίος ενδημεί σε κάθε σύγχρονη μαζική δημοκρατία, συγχωνεύθηκε με τα πατροπαράδοτα κοινωνικά και ψυχολογικά γνωρίσματα του επιχώριου πελατειακού συστήματος, και έτσι προέκυψε μια κατάσταση, στην οποία η δημαγωγία ήταν αναπόδραστη γιατί την επιθυμούσαν ακριβώς εκείνοι προς τους οποίους απευθυνόταν, πιστεύοντας ότι, αν την πάρουν στην ονομαστική της αξία, θα μπορέσουν να τη χρησιμοποιήσουν ως γραμμάτιο προς εξόφληση. Καθώς οι πελατειακές ανάγκες έπρεπε τώρα να ικανοποιηθούν σε καταναλωτικό επίπεδο ανώτερο απ΄ τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, η συγκεκριμένη λειτουργία του ελληνικού πολιτικού συστήματος, η οποία, όπως είδαμε, ήταν εξαρχής αντικοικονομική, κατάντησε να αποτελέσει το βασικό εμπόδιο στην εθνική οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη – κάτι παραπάνω μάλιστα: έγινε ο αγωγός της εκποίησης της χώρας με μόνο αντάλλαγμα τη δική της διαιώνιση, δηλαδή τη δυνατότητά της να προβαίνει σε υλικές παροχές παίρνοντας παροχές ψήφου. Ακόμα και η απλούστερη σκέψη και γνώση φανερώνει ότι εθνική ανάπτυξη μπορεί να γίνει μόνο με την αύξηση των παραγωγικών επενδύσεων, δηλαδή με τον αντίστοιχο περιορισμό της κατανάλωσης, προ παντός όταν τα καταναλωτικά αγαθά η χώρα δεν τα παράγει αλλά τα εισάγει, και για να τα εισαγάγει δανείζεται, δηλαδή εκχωρεί τις αποφάσεις για το μέλλον της στους δανειοδότες της. Ο δρόμος της ανάπτυξης είναι ο δρόμος της συσσώρευσης, της εντατικής εργασίας και της προσωρινής τουλάχιστον (μερικής) στέρησης, ενώ ο δρόμος της (βραχυπρόθεσμης μόνον) ευημερίας είναι ο δρόμος του παρασιτισμού και της εκποίησης της χώρας. Αυτή η άτεγκτη οικονομική αλήθεια ισχύει ανεξάρτητα από το κοινωνικό και ηθικό πρόβλημα της διανομής των βαρών και της ιεράρχησης των στερήσεων. Οσο άτεγκτη όμως κι αν είναι, οι πολιτικές και ψυχολογικές ανάγκες που την απωθούν είναι ακόμα ισχυρότερες. Πλατειές μάζες που για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου τους «λάδωσαν το άντερό τους» και επιπλέον απέκτησαν και τη μεθυστική συναίσθηση του κυρίαρχου και εκλεπτυσμένου καταναλωτή, θα αρνούνται πάντα να τη συνειδητοποιήσουν, όπως επίσης θα αρνούνται να την ξεστομίσουν και να την κάμουν γνώμονα των πράξεών τους κόμματα, των οποίων πρώτη έγνοια ήταν, είναι και θα είναι η νομή της εξουσίας προς όφελος των φιλόδοξων και αυτάρεσκων στελεχών τους. Ιδιαίτερα ιλαροτραγική από την άποψη αυτή παρουσιάζεται η θέση της «αριστεράς», η οποία, όταν οιονεί καταδικασμένη να υπερασπίζει τα «λαϊκά» αιτήματα, υποχρεώνεται να γίνει σημαιοφόρος κάθε καταναλωτικής απαίτησης, αρκεί όποιος την προβάλλει να αυτοτιτλοφορείται «λαός» – υποχρεώνεται δηλαδή εξ’ αντικειμένου να προωθεί την εκποίηση της χώρας, αρκεί ο «λαός» να ζητά την εκποίηση αυτή. Υπάρχει ωστόσο κι ένας ακόμη λόγος, για τον οποίο μια τόσο απλή αλήθεια θάβεται πεισματικά κάτω από μύριες όσες εκλογικευμένες επινοήσεις. Ενας λαός, ο οποίος κάτω από την πολύχρονη και βαθειά επιρροή των ελληνοκεντρικών αερολογιών έχει μάθει να θεωρεί τον εαυτό του ως γένος περιούσιο και ως άλας της γης, αρνείται να βάλει με τον νου του ότι μπορεί να κάνει ο ίδιος κάτι τόσο εξευτελιστικό όπως το να ξεπουλάει τον τόπο του για να καταναλώσει περισσότερο. Ετσι δημιουργήθηκε μια ψυχολογική στάση που ελάχιστα διαφέρει από τη συλλογική σχιζοφρένεια. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι σημερινοί Ελληνες κάνουν ό,τι μπορούν για να προσαρμοσθούν κατά το δυνατόν γρηγορότερα και καλύτερα στις συνθήκες της παρασιτικής κατανάλωσης (και αυτή περιλαμβάνει οποιαδήποτε δραστηριότητα έχει ως τελική της συνέπεια τη διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα σε όσα παράγονται και σε όσα καταναλώνονται), ενώ ταυτόχρονα παραμένουν ιδεολογικά προσκολλημένοι σ’ έναν μυγιάγγιχτο εθνικισμό, ο οποίος κάνει ακόμα και όσους δουλεύουν άμεσα για λογαριασμό των ξένων ή αποζούν έμμεσα απ’ αυτούς να καταφέρονται φραστικά εναντίον τους. Ωστόσο είναι κάτι παραπάνω από αμφίβολο, αν οι ίδιοι θα ήσαν πρόθυμοι να επωμισθούν τις πρακτικές συνέπειες αυτού του εθνικισμού σ’ ότι αφορά την απόδοση της εργασίας και το ύψος της κατανάλωσης. Η ίδια σχιζοφρένεια διέπει και τη συμπεριφορά των κομμάτων, τα οποία πλειοδοτούν σε εθνικιστική ρητορική την ίδια στιγμή που εκποιούν τον κρατικό μηχανισμό και το κράτος γενικότερα για να ικανοποιήσουν τις καταναλωτικές απαιτήσεις των ψηφοφόρων τους».
«Τα παραπάνω δεν αποτελούν ούτε σάτιρα ούτε καταγγελία, αλλά την περιγραφή της ιστορικής, κοινωνικής και ψυχολογικής κατακλείδας των διαδικασιών που έθεσε σε κίνηση η λειτουργία του κοινοβουλευτικού παιγνιδιού και της πελατειακής πολιτικής μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες του νεοελληνικού κράτους και έθνους. Η σημερινή πασιφανής κρίση δεν εντοπίζεται μόνο στο γεγονός ότι η κομματική εκποίηση του κρατικού μηχανισμού, μολονότι πέρασε στο στάδιο της διαρκούς εκποίησης της χώρας, ξεπέρασε πια τα όρια της οικονομικής αντοχής, ότι δηλαδή η πελατειακή πολιτική προχώρησε ως τη αυτοκαταστροφή της και είναι υποχρεωμένη να βάλει η ίδια όρια στον εαυτό της προκειμένου να έχει τη δυνατότητα να συνεχισθεί μελλοντικά. Επιπλέον η κρίση αγκαλιάζει τα θεμελιώδη ιδεολογήματα, πάνω στα οποία στήριξε το έθνος την αυτοσυνειδησία του και προ παντός το ιδεολόγημα του ελληνοκεντρισμού. Η ελληνοχριστιανική εκδοχή του ελληνοκεντρισμού βρήκε την τελευταία συστηματική της πολιτική χρήση ως το ιδεολογικό όπλο του αντικομμουνιστικού στρατοπέδου στην εποχή του εμφυλίου πολέμου, αλλά και κατόπιν, όταν δηλαδή η χώρα ζούσε κάτω από τις συνέπειες του εμφυλίου πολέμου, μία από τις οποίες σε έσχατη ανάλυση ήταν και η δικτατορία».

Παναγιώτης Κονδύλης: Εισαγωγή στο βιβλίο «Η Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού»

Laws

«James Madison’s views, expressed in the Federalist 62, are instructive in this regard. Madison writes, “It will be of little avail to the people that the laws are made by men of their own choice if the laws be so voluminous that they cannot be read, or so incoherent that they cannot be understood; if they be repealed or revised before they are promulgated, or undergo such incessant changes that no man, who knows what the law is today, can guess what it will be tomorrow.” Such a state of affairs, according to Madison, reduces popular respect for government and undermines economic development. “What prudent merchant will hazard his fortunes in any new branch of commerce when he knows not but that his plans may be rendered unlawful before they can be executed?”2»

Ginsberg, Benjamin: «The Value of Violence»

The Value of Violence

«Violence is the driving force of politics. The importance of violence derives from the dominance it usually manifests over other forms of political action, from its destructive and politically transformative power and from the capacity of violence to serve as an instrument of political mobilization. These three factors explain why Chairman Mao was correct in his assertion that political power emanated from the gun barrel.

      In using violence, states generally have a number of advantages vis-à-vis other actors. One advantage is bureaucracy. Anyone can be violent, but serious violence generally requires the support of a bureaucratic organization to overcome the natural, human, and moral limits of violence. Bureaucracy is one of the mechanisms through which states sometimes achieve the monopoly of force to which Max Weber famously referred.

      Most states do not rely upon naked violence as an instrument of governance but seek to refine violence and make it a more effective tool. Domestically, states employ various forms of legitimation as well as the rule of law to refine their use of violence. In the international realm, refined violence is sometimes called soft power. Legitimation, law, and soft power are not substitutes for force but instead are, in military parlance, “force multipliers” that increase the effectiveness of a given quantity of force, allowing the same result to be achieved with less effort.

      Another instrument that reduces the state’s need to rely upon overt violence is public welfare. Welfare is more a substitute for force than a force multiplier. It is the carrot rather than the stick, reward rather than punishment. The U.S., slow to build a welfare state, has chosen to rely more upon punishment than reward internally, which is why America has an enormous prison system. This internal reliance upon force has had consequences for America’s external relations, as well. In fact, the weakness of its welfare state helps to explain why the U.S. is among the most overtly violent states on the face of the earth. This might be seen as the dark side of American exceptionalism.

      Governments, even liberal democracies, use violence against their citizens every day. But when, if ever, is it appropriate for citizens to use violence against the state?

      Violence is terrible, but it is the great engine of political change. The next generation, perceiving itself to have been the beneficiary, is often grateful for the violent acts of the previous generation. Mechanisms designed to discourage popular violence, including political reform and peaceful modes of political participation, are generally tactics designed to delimit change».

«The Value of Violence»

Σας θυμίζει κάτι;

«Το σύστημα της «πατρονίας» έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα: Εμποδίζει την κινητοποίηση του πληθυσμού για την επίτευξη συλλογικών στόχων (εθνικών και ταξικών). Εκφράζει τα συμφέροντα της πολιτικής τάξης πρωτίστως και δευτερευόντως επιμέρους συμφέροντα (μεγάλα, μεσαία ή μικρά). Στη βάση του φαινομένου βρίσκεται ένας αχαλίνωτος ατομικισμός συνυφασμένος με μια βαθιά αδιαφορία για τις τύχες και τις προοπτικές της χώρας, για τη δυνατότητα ύπαρξης ενός κοινού παραγωγικού μέλλοντος. Το ατομικό «βόλεμα», η ατομική σωτηρία «συν γυναιξί και τέκνοις», με την παράκαμψη κάθε έννοιας νομιμότητας και αξιοκρατίας, ανάγεται σε υπέρτατη ρυθμιστική αρχή του δημόσιου βίου».

«Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία» του Ευαγγ. Κοροβίνη

Ολα πάνε καλά

«Έπί μακράν σειράν ετών έπαρηγορούμεθα ότι τά άλλα εθνη θά εθυσίαζον το συμφέρον των εις τήν δικαιοσύνην κατά τήν όριστικήν έπίλυσιν του ’Ανατολικού Ζητήματος. Μετά τήν απώλειαν της τοιαύτης έλπίδος ούδέν άλλο απομένει ήμΐν μέσον παρηγορίας παρά νά άσπασθώμεν τήν πίστιν, καθ’ ήν ή διαίρεσις του ανθρωπίνου γένους εις αντίζηλα έθνη είναι κατάστασις άνώμαλος και παροδική, ούδ’ άπέχει πολλούς αιώνας ή εποχή όπου ούτε σύνορα, ούτε εθνικά συμφέροντα, θέλουσι χωρίζει άπ ’ άλλήλων τούς άδελφωθέντες απογόνους τού Άδάμ. Ό άπό τοιαύτης σκοπιάς έξετάζων τά συμβαίνοντα δικαιούται νά θεωρεί ώς προσωρινόν καί άναξιόλογον δυστύχημα πάσαν έθνικήν ζημίαν».

Εμμ. Ροϊδης

* Από το βιβλίο «Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία» του Ευαγγ. Κοροβίνη

«Revolt will come from the right»

«The coup d’état we have undergone is beginning to fuel unrest and discontent. With its reformist and collaborative ethos, the liberal class lacks the capacity or the imagination to respond to this discontent. It has no ideas. Revolt, because of this, will come from the right, as it did in other eras of bankrupt liberalism in Nazi Germany, fascist Italy, and Tsarist Russia. That this revolt will be funded, organized, and manipulated by the corporate forces that caused the collapse is one of the tragic ironies of history. But the blame lies with the liberal class. Liberals, by standing for nothing, made possible the rise of inverted and perhaps soon classical totalitarianism.»

Chris Hedges. «Death of the Liberal Class.»

The Solution

«The solution to the economic and political failure of nations today is to transform their extractive institutions toward inclusive ones. The vicious circle means that this is not easy. But it is not impossible, and the iron law of oligarchy is not inevitable. Either some preexisting inclusive elements in institutions, or the presence of broad coalitions leading the fight against the existing regime, or just the contingent nature of history, can break vicious circles. Just like the civil war in Sierra Leone, the Glorious Revolution in 1688 was a struggle for power. But it was a struggle of a very different nature than the civil war in Sierra Leone. Conceivably some in Parliament fighting to remove James II in the wake of the Glorious Revolution imagined themselves playing the role of the new absolutist, as Oliver Cromwell did after the English Civil War. But the fact that Parliament was already powerful and made up of a broad coalition consisting of different economic interests and different points of view made the iron law of oligarchy less likely to apply in 1688. And it was helped by the fact that luck was on the side of Parliament against James II.

Daron Acemoglu: «Why Nations Fail: The Origins of Power, Prosperity, and Poverty.»

Offshore System

«Offshore connects the criminal underworld with financial elites and binds them together with multinational corporations and the diplomatic and intelligence establishments. Offshore drives conflict, shapes our perceptions, creates financial instability, and delivers staggering rewards to les grands, the people who matter. Offshore is how the world of power now works. This is what I want to show you. The offshore system is the greatest fault line in our globalized world.

An impression has been created in sections of the world’s media, since a series of stirring denunciations of tax havens by world leaders in 2008 and 2009, that the offshore system has been dismantled or at least suitably tamed. As we shall see, exactly the opposite has happened. The offshore system is in robust health—and growing fast»

N. Shaxson: «Treasure Islands»

Δημόσιοι Υπάλληλοι με το Στανιό

«First, in keeping with the Leninist redefinition of ‘socialism’ as a matter of ownership rather than social relations, the state expropriated large-scale firms in service, commerce and industry, where these were not already in public hands. Next, the state took over, taxed or squeezed out of business all firms employing more than fifty people. In Czechoslovakia, by December 1948, there were hardly any private businesses left with more than 20 employees. By that same date 83 percent of Hungarian industry was in state hands, 84 percent of Polish industry, 85 percent of Romanian industry and fully 98 percent of Bulgarian industry.
One of the means at hand for eliminating the property-owning middle class in eastern Europe was currency reform. This was an effective device for destroying the cash savings of peasants and businessmen alike, an updating of older exactions like the forced capital levy. In Romania it was undertaken twice, in August 1947 (when it had the legitimate objective of ending hyperinflation) and in January 1952, when peasants who had built up savings over the previous four years (there was little for them to spend their money on) saw them wiped out.»

Tony Judt: «Postwar: A History of Europe Since 1945»

Τι δεν μας λένε για την περιουσία του πλουσιότερου ανθρώπου στον κόσμο

«In Mexico, Carlos Slim did not make his money by innovation. Initially he excelled in stock market deals, and in buying and revamping unprofitable firms. His major coup was the acquisition of Telmex, the Mexican telecommunications monopoly that was privatized by President Carlos Salinas in 1990. The government announced its intention to sell 51 percent of the voting stock (20.4 percent of total stock) in the company in September 1989 and received bids in November 1990. Even though Slim did not put in the highest bid, a consortium led by his Grupo Corso won the auction. Instead of paying for the shares right away, Slim managed to delay payment, using the dividends of Telmex itself to pay for the stock. What was once a public monopoly now became Slim’s monopoly, and it was hugely profitable.

The economic institutions that made Carlos Slim who he is are very different from those in the United States. If you’re a Mexican entrepreneur, entry barriers will play a crucial role at every stage of your career. These barriers include expensive licenses you have to obtain, red tape you have to cut through, politicians and incumbents who will stand in your way, and the difficulty of getting funding from a financial sector often in cahoots with the incumbents you’re trying to compete against. These barriers can be either insurmountable, keeping you out of lucrative areas, or your greatest friend, keeping your competitors at bay. The difference between the two scenarios is of course whom you know and whom you can influence— and yes, whom you can bribe.

Carlos Slim, a talented, ambitious man from a relatively modest background of Lebanese immigrants, has been a master at obtaining exclusive contracts; he managed to monopolize the lucrative telecommunications market in Mexico, and then to extend his reach to the rest of Latin America».

D. Acemoglu, J. Robinson: «Why Nations Fail: The Origins of Power, Prosperity, and Poverty»

Διαβάστε εδώ το σημερινό δημοσίευμα του Bloomberg για το πως πήγαν το 2012 οι πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου, με πρώτον τον Slim