Monthly Archives: Ιουλίου 2012

Μήπως αυτό θέλουν όσοι συντηρούν το καθεστώς στα πανεπιστήμια;

by

«A far better measure of leaders’ interest in education is the distribution of top universities. With the sole exceptions of China and Singapore, no nondemocratic country has even one university rated among the world’s top 200. Despite its size, and not counting universities in Hong Kong, which were established under British rule before Hong Kong’s return to China in 1997, the best-ranked Chinese university is only in 47th place despite China’s opportunity to draw top minds from its vast population. The highest ranking Russian university, with Russia’s long history of dictatorship, is 210th. By contrast, countries with relatively few people but with dependence on many essential backers, like Israel, Finland, Norway, the Netherlands, Belgium, and Canada, have several universities ranked among the top 200.3 That this uneven distribution of top-notch universities favors large-coalition locales is no accident.
Highly educated people are a potential threat to autocrats, and so autocrats make sure to limit educational opportunity. Autocrats want workers to have basic labor skills like literacy, and they want their own children—their most likely successors—to be truly well educated, and so send them off to schools in places like Switzerland, where Kim Jong Un, Kim Jong Il’s youngest son and designated successor, was educated».

The Dictator’s Handbook

Liberalism

by

«Social cohesion is a necessity, and mankind has never yet succeeded in enforcing cohesion by merely rational arguments. Every community is exposed to two opposite dangers: ossification through too much discipline and reverence for tradition, on the one hand; on the other hand, dissolution, or subjection to foreign conquest, through the growth of an individualism and personal independence that makes co-operation impossible. In general, important civilizations start with a rigid and superstitious system, gradually relaxed, and leading, at a certain stage, to a period of brilliant genius, while the good of the old tradition remains and the evil inherent in its dissolution has not yet developed. But as the evil unfolds, it leads to anarchy, thence, inevitably, to a new tyranny, producing a new synthesis secured by a new system of dogma. The doctrine of liberalism is an attempt to escape from this endless oscillation. The essence of liberalism is an attempt to secure a social order not based on irrational dogma, and insuring stability without involving more restraints than are necessary for the preservation of the community. Whether this attempt can succeed only the future can determine».

A History of Western Philosophy

The Last Letter

by

On June 24, 1826, Thomas Jefferson wrote his last letter:

«I should, indeed, with peculiar delight, have met and exchanged there congratulations personally with the small band, the remnant of that host of worthies who joined with us on that day, in the bold and doubtful election we were to make for our country, between submission or the sword; and to have enjoyed with them the consolatory fact, that our fellow citizens, after half a century of experience and prosperity, continue to approve the choice we made. May it be to the world, what I believe it will be (to some parts sooner, to others later, but finally to all), the signal of arousing men to burst the chains under which monkish ignorance and superstition had persuaded them to bind themselves, and to assume the blessings and security of self-government. That form which we have substituted, restores the free right to the unbounded exercise of reason and freedom of opinion. All eyes are opened, or opening, to the rights of man. The general spread of the light of science has already laid open to every view the palpable truth, that the mass of mankind has not been born with saddles on their backs, nor a favored few booted and spurred, ready to ride them legitimately, by the grace of God. These are grounds of hope for others. For ourselves, let the annual return of this day forever refresh our recollections of these rights, and an undiminished devotion to them».

«Thomas Jefferson died on the immediately following Fourth of July, killed by a wasting diarrhea and an infection of the urinary tract. His final words were: “Is it the Fourth?” On the same day, his great rival John Adams died at Quincy, Massachusetts. His final words were: “Thomas Jefferson still lives,” or, at the very least, “Thomas Jefferson…” Many tales of the last words of famous men are apocryphal, or are pious fabrications, but these seem tolerably well authenticated».

«Thomas Jefferson: Author of America» – Christopher Hitchens

Η Σχολή Τσίπρα

by

«Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι μόλις εμϕανισθεί στο διεθνές προσκήνιο η Ελλάδα (ολόκληρη Ελλάδα!) και υψώσει τη ϕωνή για τα δίκαιά της, η κοινωνία των εθνών θα αϕήσει τις δικές της έγνοιες και θα ενδιαϕερθεί για τα ελληνικά αιτήματα, περίπου αποσβολωμένη από την ηθική λάμψη τους. Η προβολή της εξ ορισμού ανώτερης ηθικής διάστασης ϕαίνεται να απαλλάσσει από τους ταπεινούς μόχθους και τους παραζαλιστικούς λαβυρίνθους της συγκεκριμένης πολιτικής, ϕαίνεται δηλ. ότι αρκεί να έχει κανείς το δίκαιο με το μέρος του για να έχει κάνει σχεδόν τα πάντα, όσα εξαρτώνται απ’ αυτόν. Στον υπόλοιπο κόσμο εναπόκειται να αντιληϕθεί το ελληνικό δίκαιο και να πράξει ανάλογα. Η ελληνική πλευρά συχνότατα θεώρησε και θεωρεί ως αδιανόητο ότι οι άλλοι μπορούν να έχουν (ειλικρινά ή όχι) διαϕορετική αντίληψη για το τι είναι δίκαιο· επίσης δυσκολευόταν και δυσκολεύεται να συμϕιλιωθεί με τη σκέψη ότι οι άλλοι δεν παίρνουν πάντα τοις μετρητοίς τους ισχυρισμούς της κι ότι χρησιμοποιούν και άλλες πηγές πληροϕοριών ή ακούνε και άλλες απόψεις. Εκείνο όμως πού προ παντός αρνείται να κατανοήσει σε μόνιμη βάση η ελληνική πλευρά, καθώς έχει αυτοπαγιδευθεί στις υπεραναπληρώσεις των ηθικολογικών άλλοθι, είναι ότι κάθε ισχυρισμός και κάθε διεκδίκηση μετρούν μόνο τόσο, όσο και η εθνική οντότητα πού στέκει πίσω τους. Όποιος λ.χ. μονίμως επαιτεί δάνεια και επιδοτήσεις για να χρηματοδοτήσει την οκνηρία και την οργανωτική του ανικανότητα δεν μπορεί να περιμένει ότι θα εντυπωσιάσει ποτέ κανέναν με τα υπόλοιπα «δίκαιά» του. Ούτε μπορεί κανείς να περιμένει ότι θα ληϕθεί ποτέ σοβαρά υπ’ όψιν μέσα στο διεθνές πολιτικό παιγνίδι, αν δεν έχει κατανοήσει, και αν δεν συμπεριϕέρεται έχοντας κατανοήσει, ότι, πίσω και πέρα από τις μη δεσμευτικές διακηρύξεις αρχών ή τις αόριστες ϕιλοϕρονήσεις, τις ϕιλίες ή τις έχθρες τις δημιουργεί και τις παγιώνει η σύμπτωση ή η απόκλιση των συμϕερόντων. Όμως στη βάση αυτή μπορεί να κινηθεί μόνον όποιος έχει την υλική δυνατότητα να προσϕέρει τόσα, όσα ζητά ως αντάλλαγμα. Με άλλα λόγια: οι κινήσεις στο πολιτικό-διπλωματικό πεδίο αποδίδουν όχι ανάλογα με το «δίκαιο», το οποίο άλλωστε η κάθε πλευρά ορίζει για λογαριασμό της, αλλά ανάλογα με το ιστορικό και κοινωνικό βάρος των αντίστοιχων συλλογικών υποκειμένων, το οποίο όλοι αποτιμούν κατά μέσον όρο παρόμοια, όπως γίνεται και με τα εμπορεύματα στην αγορά».

Παν. Κονδύλης